به کارگردانی آرش پورمندیان

فیلم سینمایی " چشمه می جوشد "  داستانی بر اساس واقعیت، از چشمه ای عجیب در روستای کلیشم در رودبار است. چشمه ای که خوردن آب آن، باعث فراموشی و گم شدن مردمان می گردد. به باور مردم روستا چشمه متعلق به جنها و پریان است و اگر کسی از آب آن بنوشد، آنها او را با خود به جایی دور دست می برند و باعث گم شدنش می شوند.

داستانی که در این فیلم روایت می شود بر اساس اتفاقی است که حوالی سال 80 در این روستا می افتد و در طی آن  یکی از اهالی به نام زلیخا از آب چشمه که در فاصله تنها 500 متری روستا است می نوشد و پس از آن گم می شود مردم و نیروهای پلیس و امداد به دنبال وی به کوهها می روند اما او را پیدا نمی کنند در نهایت او توسط عده ای دیگر در فاصله 8 کیلومتر دورتر و خلاف جهتی که همه حدس می زدند پیدا می شود. با توجه به سن و مشکلات سلامتی زلیخا، باور اینکه خود وی بدون آنکه متوجه شده باشد 8 کیلومتر در کوه به اشتباه مسیری را پیموده باشد از جانب روستاییان،  ناممکن به نظر می رسید در نتیجه آنها نیروهای ماورایی و شهرت چشمه به سنگین بودن آب را دخیل در این امر می دانستند.

در این فیلم تلاش شده تا با بهره گیری از این واقعه ،فیلمنامه ای در سبک سینمای مستند گونه طراحی شود فیلمبرداری این فیلم در روستای کلیشم محل اصلی واقعه در زمستانی سخت، تصویر برداری شده و بازیگران اصلی آن، به جز دو نفر که نقش زن مرد گردشگری را بازی می کنند، مردم روستا بوده و عموما در نقشهای خودشان بازی کرده اند. در فیلمنامه دیالوگی نوشته نشده و بازیگران چیزی را حفظ نکرده اند. به آنها تنها کلیت داستان گفته شده و همه دیالوگها کاملا بداهه از جانب خود آنها بیان شده است. از این حیث فیلم به سینمای مستند داستانی بسیار نزدیک شده. موتیف های تکرار شونده فیلم که در یک آهنگری رخ میدهد تماما به صورت مستند تصویر برداری شده و در طول فیلم به تناسب واقعه در حال وقوع تدوین شده است.

نگاه شاعرانه و فلسفی به درونمایه های گم شدن جستجو، یافتن و نیافتن، مرگ، زندگی، تجربه، جوانی و پیری فیلم را به اثری معنا گرا تبدیل می نماید. فیلم می کوشد تا در خلال داستان گم شدن و یافتن و شاید نیافتن، به معنای زندگی از زاویه ای دیگر نگاه کند زاویه ای که با منطق و باور عمومی متفاوت است و تجربه و دانش خاص خود را طلب میکند.